شروع زودهنگام مرخصی

دل کندن گاهی اوقات خیلی سخت میشه .حتی از چیزی که بعضی وقت ها برات اذیت کننده است . 

دروغ نگم من به وضع حاضر زندگی ام که درش هستم حسابی عادت کردم و خو گرفته ام .به اینکه هر روز بیام سرکار ، به اینکه شاید حتی زود هم خونه نباشم و بیشتر وقتم بیرون از خونه بگذره .به اینکه تا الآن فکر بچه زیاد غلغلکم نمی داد و به زندگی دونفرمون کاملاً انس گرفته بودم .اعتراف می کنم حتی نگران رابطه خودم و اچید بعد از تولد نی نی مون هستم .حالا که اون بنده خدا هیچی نمیگه و حسودی و اعتراض و این صحبت ها تو کارش نیست من فکر می کنم بچه مون که بیاد برای مدتی هم که شده یه فاصله ای بین ما می افته .راستش من هنوز اچید رو بیشتر دوست دارم . یا شاید زندگی الآنم رو بیشتر دوست دارم و دنبال تغییر نیستم .

گفتم کار، انگار من با تمام سختی هاش کارم رو دوست دارم که حالا که قراره دیگه بیام بیرون دلتنگشم . 

آره ، بیرون اومدنم خیلی یهویی شد .به عبارتی مرخصی من زودتر از اونی که فکر می کردم داره شروع میشه . 

جریان ازین قراره که شنبه آزمایشم رو بردم پیش دکتر .دکتر هم دختر عموی پدرشوهرمه و فکر می کنم ازین بابت خیلی داره وسواس به خرج میده .یه آزمایش طولانی و بلند بالا برام نوشته بود . الحمدلله تست جنین سالم بود . فقط خودم باید احتیاط بیشتری بکنم تا بیماریهای ویروسی رو نگیرم .یه جورای به من گفت بشین تو خونه و زیاد تو جمع های شلوغ شرکت نکن تا مریض نشی .حتی گفت حالا که شاغلی کارت کمی سخت میشه باید ماسک بزنی سرکار . 

من خیلی شوکه شدم ، یهو بیام بشینم تو خونه؟ روانی میشم که !

مدتی هم میشد که فشار کاری ام خیلی اذیتم میکرد و چون همکار خانم دیگه ای هم تو شرکت ندارم هنوز جریان بارداری من سکرت باقی مونده بود . در نتیجه کسی مراعات حالمو نمی کنه .

این دست اون دست میکردم که چطور به رئیسم بگم ، لااقل به فکر یه جایگزین برا من باشن .تا اینکه دیشب آقای همسر گوشی رو برداشت و خودش تلفنی جریان رو به آقای رئیس گفت . 

گفت که ممکنه سرکار اومدن براش سخت باشه و ازین صحبت ها .ضمن اینکه یه کم از شیوع بیماری های ویروسی حرف زد و گفت خانم های باردار بیشتر در معرضش هستن .( منظورش بیشتر گربه های نگهبان شرکتمون بود که تازگی ها هم دوباره بچه آورده ) 

من پیش خودم گفتم خوب مدتی ساعت کاری ام رو کم میکنم و بعدش چون خودم دقیقاً نمی دونم تا کی کشش سرکار اومدن رو دارم هروقت از توانم خارج شد حالا یک الی دو ماه دیگه کلاً میام بیرون . 

اما دیروز صبح اول وقت آقای مدیر که تشریف آوردن اومدن تو اتاقم ضمن تبریک وشادباش ( که من مردم و زنده شدم از خجالت و یهو تمام وجودم داغ شد و عرق کردم ) گفت از همین امروز هم میتونی بری خونه .سلامتی شما واجب تر از هرچیز دیگه ای و من نمی تونم در این مورد هیچ دخالتی بکنم . 

منم که در ادامه همون داغ شدن و اینا بودم حرفی نتونستم بهش بزنم .اصلاً پیش خودم گفتم شاید نخواد که من ساعتم رو کم کنم یعنی کارمند پاره وقت نخواد .برای همین موندم  تو یه موقعیتی که احساس میکنم دستی دستی از کار بیکار شدم . 

همش می ترسم بشینم خونه بهم سخت بگذره .با توجه به اینکه خانواده شلوغی هم نداریم که خواهر و برادرو خواهر شوهر اینجا باشن تا وقتم با اونها پر بشه .  

از طرفی هم دکتر بهم هشدار داده  بیرون نرو تا مریض نشی .منم که تو سرما خوردن ید طولائی دارم دیگه ترس افتاده به جونم .پاییز بیاد و منم شروع کنم به سرما خوردن و ..... واویلا   

این شد که یهویی دوران کار منم به سر رسید و باید بیام خونه .حالا سعی میکنم تا پایان شهریور بمونم و یه کم کارهام رو تموم کنم .این وجدان کاری لعنتی منم بدجور داره اذیتم می کنم .بس که نگران کارهای نیمه و نصفه خودم هستم . 

فعلاً هیچ برنامه ای برای خونه موندن جز کمی پیاده وری به فرمایش مامان جان که حتماً باید روزی یک ساعت انجام بدم و چندتا کتاب نخونده ، چیز دیگه ندارم . 

دلم میخواست کلاس زبان ثبت نام میکردم و وقتم اینجوری پر میشد اما ترس همون محیط های شلوغ و بیماری های واگیر دار و ویروسی منو دو دل کرده . 

شاید هم این خواست خدا بوده تا زودتر از سرکار بیام بیرون و بیشتر وقتم رو به خودم و نی نی بگذرونم .تا براش بیشتر وقت بگذارم .نمی دونم چجوریاست .اما دعا میکنم هرچی که هست برام خیر باشه و اونی باشه که خدا برام در نظر گرفته