سال جدید , زندگی جدید

بسم الله الرحمن ارحیم

سلام به همه عزیزانی که اونقدر به من لطف دارن که حتی با تنبلی های من , بازهم منو از یاد نبردن و سراغمو گرفتن .کامنتهای مهربونانه اتون رو خوندم و حالا جواب همه اون محبت ها رو اینجا می نویسم .

سال نو بر همگی مبارک باشه و روزهای پر خیر و برکتی در پیش داشته باشین .

می دونم خیلی خیلی دیر اومدم .دقیقاً یک ماه از آخرین پستی که گذاشتم میگذره , اما تو این مدت سرم به شدت شلوغ بود و واقعاً هیچ تایم آزادی برای خودم نداشتم .تعطیلات عید هم مزید بر علت بود .

خوب دیگه زیاد حاشیه گویی نمی کنم .جونم براتون بگه که فردا 16 ام فروردین , یک ماه از ورود پسرک من به این دنیا می گذره .داستان دنیا اومدنش هم اونقدر طولانی و پراسترس برای من شد که حد نداره .البته نه فقط برای من , اطرافیانم هم ازین استرس دنیا اومدن پسرک مستثنی نبودن.

تا جایی گفتم که قرار بود صبح پنج شنبه ( 14 اسفند ) برم بیمارستان .

مامانم شب پیشم بود و صبح بدون عجله راه افتادیم و همسر منو از زیرقرآن رد کرد و با توکل بر خدا رفتیم ,ساعت حدود 10 رسیدیم .بگذریم که چه شب سختی رو گذروندم و چقدر استرس داشتم .از فردایی که نمی دونستم چی قراره بشه می ترسیدم .نمی دونستم تنها برمیگردم یا با نه .تموم راه مثل بچه هایی که از رسیدن به مطب دکتر وحشت دارن , می ترسیدم .آخه من واقعاً از اتاق عمل هراس داشتم و دارم .

همون مامای قبلی حضور داشت و باز با هم صحبت کردیم و یک دور دیگه معاینه شدم و گفت هیچ پیشرفتی نداشتی .در این بین اولین سونو گرافی ام رو نگاه کرد و با محاسبه خودش هم 40 هفته ام روز 15 ام به پایان می رسید .خانم ماما با توضیح اینکه  ساعت 11 صبحه و شیفت کامل ایشون فردا یعنی روز جمعه از ساعت 2 بعداز ظهر شروع میشه .به من گفت برو و فردا بیا تا خودم باشم و برات آمپول فشار بزنیم .

و من بازگشتم به خانه .

باز هم یه شب سخت و پر استرس رو گذروندم .شاید علت خاصی نداشت ولی من فقط اشک میریختم .تمام روز و شب من در حال گریه کردن بودن .جمعه 15 اسفند هوا اونقدر آفتابی و دل انگیز بود که حد نداشت اما من فقط خونه رو مرتب کردم و بعدش رفتیم دنبال مامانم .دیگه حوصله پیاده روی تو اون آفتاب زمستونی رو هم نداشتم .باز هم ناشتا موندم و ساعت 2 رفتیم به سمت بیمارستان .باز هم مراسم رد شدن از زیر قرآن و صدقه و توکل بر خدا موقع بیرون رفتن از خونه .

بیمارستان که رسیدم , به دکترم زنگ زدن , چون باید با دستور پزشکی ایشون آمپول رو تزریق میکردن .اما خانم دکتر گفتن الان نه , فردا صبح ناشتا بیا , یا با آمپول طبیعی زایمان می کنی یا سزارین میشی و من دوباره برگشتم خونه .

دیگه حوصله ای برام نمونده بود .باز هم یه شب پر استرس و دلهره دار دیگه رو گذروندم .

صبح شنبه یعنی 16 اسفند , ساعت 6 رفتم بیمارستان . این بار هم باز از زیر قرآن رد شدم و دیگه دعا میکردم زودتر تکلیفم معلوم بشه .

همیشه فکر میکردم مسیر بیمارستان برای زایمان رو با درد و ناله باید طی کنم اما با گذشت 40 هفته و 2 روز و یا به عبارت دیگه 3 روز هیچ اثری از درد در من دیده نمیشد .این بار به جز مامانم , مادرشوهرم هم همراهمون بود .خودم رفتم و برگه های پذیرش رو پر کردم و پیش به سوی بخش زایمان شدم .

دوباره با دکتر تماس گرفتن و وضعیت جسمانی ام رو بهش گزارش دادن و صلاح ندونست که آمپول فشار زده بشه .البته مامای دیگه ای هم که اومد همین حرف رو بهم زد و گفت وضعیتت اصلاً نزدیک به زایمان نیست و آمپول فشار جدا ازینکه خودت رو اذیت می کنه بچه رو هم تحت فشار قرار میده .

دیگه حوصله جنگیدن و مبارزه رو نداشتم و گفتم هرچی دکتر بگه .

کخ دکتر هم گفت من تو یه بیمارستان دیگه عمل دارم , آماده اش کنید و اتاق عمل اورژانس براش آماده کنین تا من بیام .

و اینگونه بود که من ساعت 11 صبح رفتم تو اتاق عمل .

جریان بعد زایمان بمونه برای پست بعدی.

من که درد زایمان نداشتم اما تمام مدتی که هی می رفتم بیمارستان به امید زایمان , برای همتون دعا میکردم .صبح شنبه 16 ام که زیر سرم بودم تا برای اتاق عمل آماده بشم برای تک تک تون دعا کردم .