در آستانه تولد 1 سالگی

چند روزی بیشتر نمونده تا یک سالگی این دفتر خاطراتم .

یه دفتر خاطرات با همه دوستای خوبی که مخاطبش هستن . به نظرم خیلی هیجان انگیزه حرفهای دلت رو بنویسی و بعد یه عده بخونن و در مورد اونها باهات حرف بزنن . باهات دوست بشن و برات هم فکری و هم دردی کنن .

اینجا رو برای فرار از تنهایی ام شروع کردم و الآن احساس خیلی خوبی دارم از ارتباطم با دوستانی که تا حالا فقط از طریق کلمات با همدیگه در ارتباط بودیم .

دوستانی که از خوندن وب بعضی شون انرژی میگیرم ، از بعضی درس زندگی یاد میگرم ، خاطرات بعضی شون یادآوری روزهای گذشته خودمه و دست نوشته های تعدادیشون هم تجربه ای برای آینده ام میخوام بشه .

از وجود این دفتر فقط آقای همسر آگاهه . همسری که همیشه همراه و همگامم بوده .

وقتی بهش گفتم که نوشتن این وبلاگ رو برای پیدا کردن دوستان جدید شروع کردم اونقدرخوشحال شد و تشویقم کرد که انتظارش رو نداشتم .

براش از دوستان جدیدم گفتم ،‌ از اتفاقای جالبی که افتاده بود .گاهی ازش خواستم برای بچه ها دعا کنه و گاهی هم از شادی دوستام گفتم و اون هم شاد شد .

حالا دیگه من هستم و یه سفره دل که برای شماها پهن کردم و دارم هر روز براتون درد و دل می کنم