بازهم محرم اومد. محرم یه غم شیرین تو دل من میگذاره . غمی که عزاداریش رو دوست دارم و ماتمش برام تکراری نمیشه . می دونم که به شخصه خیلی کوتاهی دارم و محرم و اصل واقعه اون رو ، اونطور که شایسته است نشناختم ، شاید منم درگیر ظواهر این عزاداری هستم .اما نمی خوام باور کنم که فقط غم این ماه رو میبینم . همیشه سعی ام بر این بوده که درس بگیرم و ترسم از آن که مبادا تو زیارت عاشورا که می خونیم لعنت بر اولین و آخرین کسی که به شما ظلم کرد ، به خودم لعنت فرستاده باشم.شاید جهل من هم به نوعی ظلم در حق این خاندان پاک باشه .
این دهه اول رو خیلی دوست دارم . اصلاً فکر کنم نه فقط من شاید در مورد بیشتر افراد ، یاد امام حسین علیه السلام یه شور دیگه ای تو دلشون برپا می کنه . نسل امروز رو نمی دونم اما تا سن و سال من و قبل از اون که غیر ممکن بوده بک گراند خاطراتمون عزاداری محرم نبوده باشه .
منم چونکه از وقتی که یادم میاد روزهای تاسوعا خرج میدادیم و این سنت رو مادرم از سال 58 – 59 شروع کرده و کماکان داره ادامه میده ، برام حال و هوای دیگه ای داره .
10 ، 12 سالی میشه که دیگه کسی رو دعوت نمی کنیم و همه افرادی که خبر دارن خودشون میان .یه جورایی در خونه بازه . تعداد مهمونها بین 100 تا 200 نفر متغیره و ناهار هم هست .3 مدل غذا با مخلفات . تا امروز که همه غذا ها رو خود مامانم درست کرده و از خدا می خوام بیشتر از قبل هم بهش قوت بده تا بتونه بازم این سنت رو ادامه بده .
گله ای که هست اینه که ما فقط غذا میدیم و مداحی یا دعا یا چیزهای دیگه نیست و این شاید دلیلی باشه واسه اینکه همیشه فکر کنم اینجوری که صحیح نیست ولی بعدش میگم من اصلاً در جایگاهی نیستم که بخوام صحت یه عمل رو بسنجم . مهم نیتیه که تو قلب ماست و اونم یه قدم در راه برپایی عزاداری امام حسین علیه السلام است .البته که برای همه ما واضح و مبرهن است که کثرت مهمون ها هم بخاطر همین عدم حضور مداح و نوحه خوان و ... است !
وقتی که ازدواج کردم ، تا اومدم جلوی همسری بادی به غبغب بندازم که خرج دادن روزهای تاسوعا ،سنت دیرینه است تو خونه ما ، همسر گل فرمودند الآن 13 ساله که خادم افتخاری یکی از مساجد معروف شهر تو دهه محرم هستم .من اون موقع حساب کردم حدوداً از 12 – 13 سالگی دیگه شروع کرده بود به مسجد رفتن ! هر وقت که این مکالمات دوره نامزدی یادم می افته ، همون روزهایی که دو طرف می خوان فقط خوبی هاشونو نشون بدن ، برای بار هزارم تو ذهنم تداعی میشه که دست بالای دست بسیار است . اینقدر به خودت غره نشو.حالا من که تو خونمون ناهار میدادیم و اگر هم نمی خواستم درگیر این ماجرا میشدم ولی همسر ( یا امثال او ) به اختیار خودش پا میشده می رفته مسجد .پس دیگه نباید فکر برتری دینی و غرورهای کاذب دیگه ای کنم .
هفته آینده ایشالا خواهر و برادرهام برای تاسوعا میان و خوبه که باز واسه این روز هم که شده دور هم جمع میشیم . عزاداری همه قبول باشه و حاجت های همه روا .
منم گاهی وقتها که به عاشورا فکر می کنم..میگم اگر ان موقع ما اونجا بودیم جزو کدوم دسته بویم؟؟
نکنه جزو اونهای بودیم که برگشتیم؟ یا اونهایی که توی لشکر شمر بودند؟..
واقعاً خدا رو شکر که اون موقع نبودم . منم نمی دونم چیکار میکردم .هرچند که زندگی تو این دوره و زمونه هم کم سختی نداره و حفظ ایمان کار آسونی نیست
سلام
امسال واسه من فرق می کنه...دارم سعی می کنم معرفتم رو بیشتر کنم. ان شاءالله خودشون کمکمون کنن و معرفتشون رو حالیمون کنن...
التماس دعا
انشاءالله مونای عزیزم . من باور دارم که اگه ازشون کمک بگیری چنان تغییر و تحولی در خودت میبینی که باور کردنی نیست . منم التماس دعا مونا جان . امیدوارم به آرزوهات برسه
گلی خانوم مرسی از لطف و دعات
خیلی زندگیم بهم ریخته
همه چیز گره خورده
توکل کن به خدا. مطمئن باش روزهای آرامش و آسایش در راهه
آخییییییییییییییی یک سال از اون خاطرات گذشته اما بازم محرم نزدیکه منم دوستش دارم بااینکه حال و هوای بچگیام تو تهران و انبوه عزاداریای اونجا بوده و اینجا خیلی دل خوشی از عزاداریاشون واسه محرم ندارم اما عاشقانه منتظر شروعشم
آره .آغاز محرم برای همه ما خاطره ساز هست .بله دیگه یک سال شد و چقدر زود گذشت