بازی وبلاگی

ممنوم از ساناز خوبم ، بخاطر دعوت من به این بازی

راستش من وبلاگ نویسی رو برای اینکه تنها نباشم و دوستانی جدید پیدا کنم شروع کردم و صد البته که الآن به اون مقصودم رسیدم و ازین بابت کلی خوشحال هستم .

من یه خواهر و دو تا برادر دارم که هرسه نفر ساکن تهران هستند .همسریم هم یه خواهر داره که اونم تهرانه .

یه عمه ، یه عمو و یه خاله دارم که هیچ کدوم توی شهر ما نیستن .

دوران دبیرستان تعدادی دوست همشهری بودیم که حلقه دوستیمون بعد از اتمام درس هرکدوم از ما یابه علت ازدواج یا کار از هم گسسته شد .چون یا دوستان از شهر ما رفتند یا از کشور .

دوستان دوران دانشجویی ام هم که در جریان هستین علیرغم میل باطنی ام به علت پاره ای مشکلات دیگه ادامه رابطه ام باهاشون میسر نبود .

محل کارم هم که همکار  خانم ندارم که لااقل با اون طرح دوستی بریزم .

در نتیجه من موندم و همسرم .

مدتها از اینکه دوست صمیمی نداشتم اذیت میشدم ، کسی که روزانه باهاش درد و دل کنم و سرم باهاش گرم باشه .با هم بیرون بریم ، خرید های زنونه ،‌ مهمونی های زنونه .اما کسی نبود و نبود.

مدتی که سرکار وقت آزاد داشتم اوایل وقتم رو صرف کارهای فتوشاپ عکس هام میکردم .یه دوره ای با اون کارهای فتوشاپی سرکار خودم رو مشغول میکرد و انصافاً به لطف عکس هایی که برادرم ازم میگرفت و خودم روش کار می کردم یه آلبوم جدید از عکس هام درست کردم . مدتی بعد از کار فتوشاپ خسته شدم و به دنبال اون ماههای متمادی هر روز وقت آزادم توی شرکت رو با خوندن سایتهای خبری میگذروندم .تا اینکه اتفاقی یه وبلاگی رو دیدم و شروع کردم به وبلاگ خوندن .

تا چندین ماه یه تعداد وبلاگی رو می پسندیدم به صورت خواننده خاموش دنبال میکردم .به معنای واقعی یعنی تمام آرشیو طرف رو می خوندم ، تمام نظرات رو می خوندم و خلاصه تعاملات اون وبلاگ نویس رو دنبال میکردم .که صد البته به دوستیهایی که داشتند غبطه هم می خوردم .تا اینکه خودم یه روز تصمیم گرفتم منم شروع کنم به نوشتن .اول فکر کردن باید منتظر زمان خاصی باشم برای شروع نوشتن ،‌که بعد دیدم زمان خاص یعنی چی ؟ این ما هستیم که زمانها رو خاص می کنیم .تا مدتی هم فکر میکردم مطلبی برای نوشتن ندارم .اصلاً فکر میکردم حتماً باید یه چیز خاص بنویسم ، که باز هم با خودم فکر کردم که چیز خاص یعنی چی ؟ خاطرات هر روزه ما اگر نگاهمون بهش عوض بشه میتونه یه اتفاق جدید و قشنگ توی زندگیمون باشه .

شروع کردم به نوشتن و کم کم تعداد دوستام بیشتر شد .

وقتی به همسریم گفتم خیلی خیلی استقبال کرد و کلی تشویقم کرد .

در کل اصلاً دنبال این نیستم که آمار بازدید وبم بالا باشه ، یا لیست دوستانم بالا بلند بشه . من دنبال یه تعداد دوست بودم که باهاشون حرف بزنم و حرف های اونها رو بشنوم که خدا رو شکر توی این دنیای مجازی بهش رسیدم . تو این مابین هم هر روز ممکنه با تعدا افراد بیشتری آشنا بشم که اون هم برام جای بسی خوشحالی و شعف هست .

من واقعاً دوستتون دارم . ازینکه راحت با شما حرف میزنم و ازتون کمک می خوام و یا می تونم بهتون کمک کنم احساس شادی درونی ام دوبرابر میشه .

حالا دلم می خواد بدونم فنچ بانو وفهیمه جون و شیوا خانم چرا شروع کردن به وبلاگ نویسی ؟