با توکل بر او

مدتهای زیادی بود قصد سفر به آب گرم اردبیل رو داشتم شاید یکی دو سال .اما جور نمی شد . سال گذشته بهار و تابستون گفتند به من که هوا گرمه و شلوغ ،‌ بماند برای زمستان .

زمستان گفتند به هوای زمستان و گردنه حیران اعتباری نیست ، بموند تابستان .

منم گفتم چشم .

از عید که تقویم رو ورق زدم گیر دادم به تعطیلات نیمه خرداد و گفتم دلم هوای چشمه های آب گرم رو کرده و هیچ رقمه زیر بار مسافرت به جای دیگه نرفتم و یه پا گفتم همین جا و لاغیر .

نمی دونم چه جریانیه که از هفته پیش دل تو دلم برای این سفر نیست . دلم داره غنج میره که لذت دیدن مناظر گردنه حیران رو با اچید شریک بشم .

اما ...

امان ازین وقت کم ،‌ که نمی دونم به کارهای نکرده قبل سفر چطور برسم .نه وسایلم رو جمع کردم ، نه کارهای منزل خودم رو انجام دادم ،‌ نه هنوز چیز کیکی رو که به داداشم قول داده بودم که درست کنم درست کردم .

همیشه روز های تعطیل من جوریه که تن خسته ام رو به دنبال میکشم . و یه روح خسته تر ، از فشردگی کارهام.

از خوب روزگار هم جور نشد که کسی همراهمون بیاد و من زیادم بدم نیومد .دلم میخواد دوباره خلوتی داشته باشیم با همدیگه . نرم نرمک این مسیر رو طی بکنیم . جاده ای که آخرین باری که ازش گذشتم نزدیک 15 الی 16 سال پیش بوده . ما که هرسال میرفتیم ولی از وقتی مامان جونم ناراحتی قلبی گرفت و گرمای زیاد اذیتش کرد ما هم چشمه های آب گرم رو فراموش کردیم .

شاید دلم برای خاطرات روزهای بچگی ام تنگ شده . برای خنکای صبحدم جاده ،‌ برای صبحانه عسل و سرشیر ، برای لذت کودکی .

برای هرچیزی هست ،‌ اگر خدا بخواد میخوام خاطره ای بسازم برای سالهای بعدم که اگر یادی کردم ازین روزها ، خاطره یه سفر دونفره بی دغدغه رو به یاد بیارم .

می خوام درد دل ها مو به اچید بگم .می خوام یه لیوان چایی بدم دستش به ازای تموم پذیرایی نکردن هام ازش . می خوام ازش بخوام برام حرف بزنه . می خوام به دور از ترس از قضاوت نگاه آشنا و دوست ، دست بندازم دور گردنش و بلند بخندم .

می خوام لذت ببرم از زندگی . حتی رویای این ها هم برای جالبه .حتی اگه نتونم تک تک شون رو تجربه کنم .

با توکل بر او