خاله جون هستم

جمعه خواهرم از تهران اومد .تنها خواهرم که وقتی من کلاس سوم دبستان بودم ازدواج کرد .ما اون موقع تهران زندگی میکردم اما به دلایلی همون زمانهای ازدواج خواهرم ما اومدیم و ساکن شمال شدیم و اینجا ریشه دووندیم و شدم دختر شمالی

با وجود اختلاف سنمون و راه دور هم که بودیم اما با هم خوب بودیم .یعنی دیگه بعد از ازدواجش یادم نمیاد با هم جرو بحث حتی کرده باشیم . اما رابطه خوبمون ،‌ یه جور برخورد مسالمت آمیز بود .وقتی سالی 2 یا 3 بار می خواستیم همدیگه رو ببینیم دیگه جایی برای حرفهای دیگه نمی موند .

برای من این تنهایی بزرگ شدن ، بدون خواهر در حالیکه اسم خواهر داشتن رو یدک میکشیدم خیلی سخت بود .اونایی خواهر بزرگ دارن می دونن حمایتهای خواهر بزرگ چجوره .مطمئناً برای اون هم سخت بود که این همه وقت همدمی مثل خواهر کوچیکش نداشته باشه .

خانواده من همیشه منو به احترام و حفظ حرمت بین کوچک تر و بزرگ تر ترغیب میکردن .رعایت ادب و احترام خیلی خوبه ولی به شرطی که صمیمیت رو از بین نبره .نه اینکه بگم صمیمیت در کنارش بی احترامی و شوخی و ... خیلی چیزهای دیگه داره .نه ،‌ ولی نباید باعث بشه یه رفتاری بشه که همزیستی بیاره .

منظورم رو بهتر بگم : من زیاد نه با خواهرم نه با کس دیگه ای نمی تونم از ته دل صمیمی بشم .خیلی دلم میخواد ولی نمیشه . شاید دلیلش دور بودن من و خواهرم و بزرگ شدن من بدون حضور اون بوده ،‌ شاید اون تاکید احترام به خواهر بزرگتر بوده ، یا شاید دلائلی دیگه ای که من نمی دونم . ولی بیشترین علتش فکر میکنم دور بودن من از کسانی هست که دوستشون دارم .مثل خواهرم و خواهر همسرم و دوست صمیمی دوران مدرسه ام که همگی تهران ساکن هستن .و دیدار ما در سال به 2 یا 3 بار اونم در حد یه مهمونی میرسه .و این منو خیلی اذیت میکنه و تنها نگه ام داشته .

رو این حساب فکر میکنم دیگه بعد این سخت میشه با کسی یک دل و یک رنگ بشم .

گاهی از خودم توی روابط راضی نیستم فکر میکنم اونقدر که باید و شاید بلد نیستم راحت برخورد کنم . بدون رودربایستی . البته ما نه خودمون خانواده شلوغی داریم نه همسر و همیشه رفت و آمدهامون در قالب روابط خوب اما از نوع خشک و رسمی بوده .دلم همیشه میخواست یه فامیل یا یه اکیپ هم سن خودم دور و برم می بود که می رفتیم بیرون ،‌ میرفتیم خونه هم ،‌ وقت گرفتاری به داد هم می رسیدیم وقت شادی کنار هم بودیم . ولی خوب نشد دیگه .

بعد ازدواج سعی کردم رفتارم رو تغییر بدم . راستش رو بگم شاید بعضی رفتارهام ،‌ رویایی هست که تو ذهنم داشتم .

هنوز هم فرصت دیدارم با نزدیکانم کم هست سالی 1 یا 2 بار .ولی حداقل در برخورد با خواهر زاده هام که هر دو دختر هم هستن سعی میکنم چیزی باشم که خودم دوست داشتن تو دوران نوجونی کنارم باشه .

روز جمعه که از تهران حرکت کردن گفتم یک راست بیاین خونه من . و ناهار با هم بودیم .وقتی بعداز ظهر بچه روی تختم خوابیدن و وقتی مادرشون (‌ یعنی خواهرم‌) بیدارشون کرد که برن خونه مامانم اینا .بچه گفتن نمیایم می خوایم خونه خاله بمونیم . من کیف کردم چــــــــــــــــه جور .

وقتی رفتم دنبال بچه ها که با هم بریم بیرون و سه تایی هم خرید کردیم هم با ماشین رفتیم دور دور ،‌ خوشحالم بود چــــــــــــــه جور . بخصوص که وقتی رسیدیم یه خیابون خلوت گفتم بچه ها می تونین شیشه ها رو بدین پایین و صدای موزیک رو بالا ببرین . خواهرزاده بزرگ ترم که امسال پیش دانشگاهیه کلاً خیلی معقول و خانم رفتار میکنه .اما کوچیکه که سوم راهنماییه یه نوجوون کاملاً امروزی و شاد .

دیروز 4 نفری رفتیم بیرون و خرید .من و خواهرم و دختراش .وقتی میبینم دخترش توی خرید فقط از سلیقه من سوال میکنن و من هرچی پیشنهاد بدم رو هوا قبوله ، کیف میکنم .

وقتمون شاید کم باشه اما می خوام براشون یه خاله باحال باشم .

امشب هم می خوام دوتاشون رو ببرم لب ساحل .

البته ناگفته نمونه که این فرصت خاله بودن رو هم خواهرم بهم خیلی میده .وقتی خودش رو میکشه کنار و وظیفه بیرون بردن دخترها و ساحل و خرید کردن رو به عهده من میگذاره یا وقتی که حرفهای خودش رو از زبان من میگه تا دخترها بیشتر گوش کنن . والبته چه تاثیری هم داره . وقتی میخواد برای دخترها کتاب بخره از من مشورت میگیره . یا وقتی دخترش میخواد گوشش رو تا بالا سوراخ کنه و گوشواره بندازه میگه نظر خاله رو بپرس .هرچی اون بگه من موافقم .

خودم که با کسی انقدر راحت نبودم ولی ازینکه دخترها با من راحت هستن خیلی خوشحالم .

دیشب خواهرزاده بزرگم رفته بغل مامانش و هی همدیگه رو ماچ میکنن .رو به من میگه دلت بسوزه که دختر نداری تو رو ماچ کنه . منم گفتم دلت بسوزه که شوهر نداری تو ماچشش کنی

خواهرم بهش گفت : خوب شد بخور و دم نزن . تا تو باشی دل کسی رو نسوزونی