خانه امن

این مدتی که دنبال خونه برای مامانم بودیم و به دنبال اون چون تمیزکردن اولیه و چیدمانش دست خودم بود ،‌ به یه سری نکات ریز پی بردم .گفتم که دقیقاً از روزی که رفتیم دنبال خونه و خونه های مختلف رو نگاه کردیم ،‌ وقتی برگشتم خونه یه پدر بیامرزی به سازنده خونه خودم دادم و ازون روز به بعد خونه ام برام شده طلا .

روزهای اول بعد از اسباب کشی ، راستش رو بگم خونه دلم رو زده بود .هر ایرادی که میدیدم میخورد توی ذوقم .اصلاً میلی به خونه جدید نداشتم . اما کم کم که خونه مرتب تر شد به چشمم جلوه کرد .

حالا از دیشب دارم به این فکر میکنم که این خونه ها هستن که اون امنیت و آرامش روح رو به واسطه مدل ، نقشه ، رنگ آمیزی ، چیدمان وسایل ، طریقه نور پردازی و نوع نفوذ آفتاب یا مهتاب و خیلی چیزهای دیگه برای ما به وجود میارن یا آدمهای توی اون خونه ها هستن که احساس آرامش به آدم میدن یا تلفیقی ازین دو آیتم ؟

تا حالا شده فکر کنید بعضی خونه ها چقدر آرامش بخش هستن ؟

دلت میخواد همیشه توش باشی ، از بودن در اون خونه لذت می بری و آروم میگیری ؟

به خودم که نگاه می کنم میبینم این خونه من همون خونه ای که با بی میلی توش پا گذاشتم ، از اومدن در اون ناراضی بودم و از اچید قول گرفته بودم یا سر سال یا اولین فرصتی که پول اومد دستمون تا بتونیم خونه رهن کنیم ازینجا بلند بشیم ، اما حالا خیلی خیلی دوستش دارم .

شاید بخاطر انرژی های منفی که اون زمان در وجود من بود ازین خونه خوشم نمیومد .اما حالا نمی دونم چطور شده که قضیه کاملاً برعکس شده .

داستان این خونمون اینه که قرار بود بعد عروسی مستقیم بیام همین جا ،‌ اما به هزار و یک دلیل ساختش بعد 3 سال تموم شد .

این خونه نزدیک خونه مادرشوهرم هست و از خونه مامانم دور ِ .شاید ، شاید که نه مطمئناً بخش اعظم دلیلم برای رقبت نداشتن به اینجا همون دور شدن از خونه مامان و به طبع اون دور شدن از یه سری تنبل بازیهایی که بچه ها سر مادراشون پیاده می کنن بود . اما از طرفی چون خونه به محل کارم خیلی نزدیک ،‌ دیگه ازون رانندگی صبح و غروب با استرس دیر شدن و پشت ترافیک موندن و چیزهای دیگه خبری نبود .

با بی میلی تمام ، یعنی تماما ، اومدم توی این خونه. بارها پیش خودم میگفتم توش که هستم خیلی راحتم اما از مکانش ناراضی ام .کاش توی خیابون دیگه ای بود یا توی یه محله دیگه .اما به اجبار پذیرفتم .

کم کم توش آروم گرفتم و به محله اش عادت کردم .

نمی دونم چرا بعضی جاها هیچ وقت به دل آدم نمیشینه و بعضی جاها برای آدم راحته .

حکمت چیه ؟

خونه بعضی ها میری عین خونه خودت راحتی ، شب و روزت راحت میگذره و بعضی جا میشه زندون روح و تن .

با خودم میگم مطمئناً تاثیر مسائل معنوی در میونه .

مثل یه مسجد یا حرم معصومین که وقتی توش پا میگذاری آروم میگیری .

یا مثل خونه مادربزرگ پدربزرگها که 100 برابر بیشتر ازخونه خود آدم احساس آرامش میده .مطمئناً حضور یه منبع عشق همه این امنیت و آرامش رو به وجود میاره .

انگار در و دیوارها هم می فهمن عشق چیه . نه انگار واقعاً انرژی مثبت ، همه جا کارسازه .

فرش ،‌کمد ، کابینت ، میز ، تابلو ، همه و همه عشق رو از ساکنین یه خونه دریافت می کنن و به نفر بعدی ساطع می کنن .

من نظرم اینه ، شاید بخاطر همین مسئله باشه که یه خونه خالی هیچ وقت دلنشین نیست اما به محض اینکه پر شد ، وقتی صدای خنده ، محبت ، عشق تو تمام یه خونه پر بشه ، امنیت خاطر هم توی اون خونه پر میشه